88-ի ավերիչ երկրաշարժի էպիկենտրոնին մոտ գտնվող գյուղում քանդվել էր նաև կարի ֆաբրիկան:
Օրեր անց, երբ բնակիչները որոշակի չափով սթափվել և հարմարվել էին նոր իրավիճակին, սկսել էին ֆաբրիկայից թռցնել, տուն տանել՝ ով ինչ կարող էր:
Ամեն մեկը կարող էր տանել ըստ իր ունեցած կարգավիճակի՝ պահեստներում եղած կտորներից, պատրաստի արտադրանքից, կարի մեքենաներից սկսած, մինչև կիսակարել մնացած հագուստը, թել ու կոճակը:
Որոշ ժամանակ անց, ՀԽՍՀ Կենտկոմի հանձնարարականով, հանձնաժողով է գնում գյուղ՝ ուսումնասիրելու, մեղավորներին հայտնաբերելու և պատժելու համար:
Ինչպես ավանդույթն էր ենթադրում, սկսում են մանր գողերից: Գյուղացիներից մեկը սրամտում է.
-Է՜, էս ինչ բանի եք: Միանգամից փշալար բերեք, ամբողջ գյուղը փշալարով առանձնացրեք: Հետո նոր կորոշեք՝ ով, ոնց, ինչքան... Թե չէ, խառը ժամանակ ա, մեծ գողերը կփախչեն, թել ու կոճակ թռցնողին կնստացնեք: Նրանցից բռնագրավածով ֆաբրիկա չի վերականգնվի:
Անահիտ Սահակյան